รีวิวหนัง Wukong - หงอคง: กำเนิดเทพเจ้าวานร

Wukong (Derek Kwok / China / 2017)

ประเทศจีนนี่เขาช่างขยันทำหนังหงอคงกันเหลือเกินเนอะ ยิ่งหลังๆ นี่มีออกมาให้เห็นกันแทบทุกปี ทั้งภาคต่อบ้าง หนังเดี่ยวบ้าง แถมแต่ละเรื่องยังมากด้วยงานโปรดักชั่น และวิชวลเอ็ฟเฟ็กต์ที่อลังการตื่นตาตื่นใจ และบางทีก็หวือหวาเล่นใหญ่ยิ่งกว่าฮอลลีวูดเสียอีก ถึงแม้จะยังไม่ได้สมจริงเท่า แต่พี่จีนก็ยังกระหน่ำ CGI อย่างมันมือ ซึ่งพอมารวมกับงานดีไซน์แอ็คชั่นดีๆ แล้วมันก็น่าตื่นตาได้อยู่นะ และส่วนใหญ่เนื้อเรื่องก็มีความแฟนตาซี ซึ่งช่วยให้ภาพที่ไม่ได้สมจริงคมกริบไม่ชวนขัดตาอะไรมากมาย

สำหรับหงอคงฉบับนี้ ไม่เคยเห็นตัวอย่างหนังหรือรู้ข้อมูลอะไรมาก่อนจะเข้าไปดู ก็เลยเซอร์ไพรส์ประมาณหนึ่งกับเรื่องราวที่ไม่ได้เน้นการเดินทางผจญภัยท่องโลกอะไร แต่นำเสนออีกมุมหนึ่งที่ส่วนตัวยังไม่เคยได้เห็นในหงอคงเวอร์ชั่นไหนมาก่อน ก็คือการสำรวจเรื่องความรักความสัมพันธ์ของแต่ละตัวละคร และพยายามขุดลึกถึงความเป็นมนุษย์โดยใช้ปีศาจและเทพเจ้า มาเป็นตัวแทนของอำนาจที่อาจทำลายทุกสิ่งอย่างเพื่อตัวเอง ซึ่งเป็นเจ้าของพลังอำนาจนั้น ให้ความเป็นหนังโรแมนติกมากขึ้น ทำให้รู้สึกว่ามันต่างออกไปจากหนังหงอคงที่เคยดูมาอย่างชัดเจน เพราะเวอร์ชั่นก่อนๆ หน้าเราจะน้ำตาคลอเบ้าได้ก็เป็นเพราะเรื่องราวมิตรภาพระหว่างหงอคงกับมิตรสหายผู้ร่วมเดินทาง พอมาเวอร์ชั่นนี้ความเศร้าซึ้งระหว่างมิตรภาพก็ยังอยู่น่ะแหละ แต่เราจะเสียน้ำตาได้เพิ่มมากขึ้นเพราะฉากความรักโรแมนติกระหว่างชายหญิง และความสัมพันธ์แม่ลูก ซึ่งทั้งสองรูปแบบความรักมีคอนฟลิกต์เป็นความแตกต่างทางชนชั้นวรรณะและเผ่าพันธุ์ ให้ตัวละครแต่ละคู่ได้เกิดการเรียนรู้ต่างๆ กันไป

ถึงแม้ประเด็นหนังจะน่าสนใจในการคนเล็กต่อสู้กับคนโต คนโตต้องกำจัดคนที่ควบคุมไม่ได้ด้วยการประทับตราคำว่า ปีศาจ หรือคนเลวไว้ เพื่อจะได้กำจัดไปให้พ้นทางการเจริญแห่งอำนาจด้วยความชอบธรรม มองเผินๆ ก็คล้ายๆ กับที่ แฮร์รี่ พ็อตเตอร์ ผนึกกำลังกับเหล่านักเรียนพ่อมดแม่มดเป็นกบฏต่อ โดโรเลส อัมบริดจ์ ครูใหญ่ของโรงเรียนฮอร์กวอต แต่น่าเสียดายที่ Wukong ไม่ได้ก่อปั้นจากบทหนังที่ยังไม่ได้สมบูรณ์และกลมกล่อมมากพอที่จะเรียกได้ว่าเป็นหนังที่ดีไปเลยได้อย่างเต็มปาก เพราะมันยังไม่ไหลลื่น และยังรู้สึกว่าแต่ละช่วงของหนังเมื่อแบ่งด้วยจุดเปลี่ยนของเรื่องแล้ว รู้สึกว่ามันแตกกันเป็นก้อนใครก้อนมันไปหน่อย และจุดอ่อนสำคัญคือจุดเปลี่ยนของตัวละคร แต่ละครั้งที่จะรักจะเกลียดจะดีกันมันเบาบางและทื่อไปหน่อย ทำให้พวกฉากรักที่น่าจะทำให้เราเศร้าซึ้งตามได้ไม่ยากมันนำพาเราไปไม่ถึง แต่การกำกับฉากแอ็คชั่นและมุกตลก ก็ทำให้สนุกดูเพลินไปได้เรื่อยๆ อยู่ และกลุ่มนักแสดงที่มีเสน่ห์บวกเข้ากับตัวละครที่หลากคาแร็กเตอร์ ไม่มากไม่น้อยจนเกินไป ก็ทำให้หนังดูเพลินตาเพลินใจ และลดความน่าเบื่อของพล็อตที่ไม่ค่อยมีอะไรแปลกต่างลงไปได้มากเลยทีเดียว