รีวิวหนัง วันหมาหอนที่ค่ายลูกเสือ - Black Full Moon

วันหมาหอนที่ค่ายลูกเสือ (พิรุณ อนุสุริยา | Thailand | 2017) Horror | Mocumentary

บอกไว้ก่อนว่าไม่ได้ถึงขั้นเกลียดหนังเรื่องนี้ และหวังว่าภายในปีนี้ก็คงไม่มีหนังเรื่องไหนที่จะเข้าขั้นเกลียดได้มากไปกว่า นายไข่เจียว เสี่ยวตอร์ปิโด (ปริภัณฑ์ วัชรานนท์ | 2017) อีกแล้วล่ะ

สำหรับ วันหมาหอนฯ ตั้งแต่เห็นใบปิดหนังก็ได้แต่อนุโมทนาสาธุว่าขอให้หนังจริง ๆ มันดีกว่าหน้าหนังสักร้อยเท่าพันทวีด้วยเถิด แต่แล้วไม่กี่วันหลังจากนั้นกิตติศัพท์ของ วันหมาหอนที่ค่ายลูกเสือ ก็กระฉ่อนในแง่เลวร้ายตั้งแต่วันแรกที่ฉายรอบสื่อในฐานะหนังแย่ หนังเลว หนังดูถูกคนดู กระทั่งหนังเหี้ย ๆ และสารพัดสัตว์ที่จะขนขึ้นเรือโนอาห์มาด่าได้ ถึงขนาดว่าถ้ามีใครชื่นชอบหรือแสดงความเอ็นจอยกับหนังมึงต้องเป็นยิ่งกว่าหน้าม้ารับเงินมา เพราะมึงต้องใจหมามากแน่ ๆ ที่ตอแหลแสร้งชมหนังห่วย ๆ แบบนี้ได้ (คำด่าข้างต้นไปอ่าน ไปฟังคนอื่นมา) โดนกันไปเยอะขนาดนี้ก็ไม่รู้ว่าในแต่ละคืนทางฝั่งค่ายเจ้าของหนังและทีมงานคนทำ จะนอนหลับลงกันได้หรือเปล่า โดยเฉพาะเหล่านักแสดงหน้าใหม่หน้าตาดี หล่อสวยอินเทรนด์ทั้งหลาย จะรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้ที่ตอนแรกวาดหวังให้เป็นใบเบิกทางเข้าสู่วงการบันเทิงกลับกลายเป็นปูนโบกปิดทางไปแล้วหรือยัง เพราะเท่าที่ดูน้อง ๆ ก็พอจะมีศักยภาพที่จะไปโลดแล่นในหนัง ละคร หรืองานแสดงอื่น ๆ ให้มีชีวิตชีวาได้มากกว่าที่เห็นในหนังเรื่องนี้ได้

ช่วงเริ่มแรกของหนังเต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อกับบทหนังที่อ่อนปวกเปียกเสียเหลือเกิน โดยเฉพาะเวลาที่ตัวละครวัยรุ่นท้าเกรียนเลือดร้อนทั้งหลายมีรีแอคชั่น หรือแสดงพื้นฐานความคิดบางอย่างที่ไม่เมคเซนส์ออกมา มันขัดหูขัดตาและขัดใจมาก ๆ น้อง ๆ นักแสดงพยายามเล่นให้เป็นธรรมชาติ ซึ่งส่วนตัวรู้สึกว่าน้อง ๆ ทำได้ แต่ไดอะล็อกและการเล่าเรื่องแต่ละฉากละตอนมันไม่ชวนให้เชื่อเลย แต่ถึงอย่างนั้นมันก็มีความน่าสนใจซ่อนอยู่ ซึ่งก็ได้แต่ภาวนาเอาใจช่วยว่าขออย่าให้ส่วนนี้ถูกโยนทิ้งระหว่างทางหรือพังพินาศไป คือส่วนที่หนังมีท่าทีว่าจะสำรวจการแสดงออกต่อหน้ากล้องของวัยรุ่นเน็ตไอดอลอยากดังกลุ่มนี้ เพราะการที่หนังพยายามทำให้สมจริงที่สุดเรากลับสัมผัสได้ถึงความสะแด๊งแสดงไม่เป็นธรรมชาติหรือเสแสร้งของตัวละครเหล่านี้ การทำตัวเด่นเพื่อให้ได้ซีน การแย่งพื้นที่หน้ากล้องล้วนน่าสนใจสำหรับเราในช่วงต้นเรื่องที่ทีมท้าผีเดินทางมาถึงระยองและพบกับ พี่หมีเพื่อนผี แอดมินเพจชื่อดังอีกคนในเรื่องที่ถูกเชิญมาเป็นแขกรับเชิญ

การมี ดีเจบุ๊กโกะ อยู่ในหนังเรื่องนี้ก็น่าสนใจและน่ากลุ้มใจในเวลาเดียวกัน เนื่องจากคาแร็กเตอร์ที่ชัดเจนมาก ๆ เพราะถ้าหากหนังตั้งใจจะดราม่าบุคลิกของเขาจะทำลายบรรยากาศและความน่าเชื่อของสถานการณ์ หากผู้กำกับเลือกจับมุมดี ๆ ออกมาถ่ายทอดได้ไม่สมดุลพอ และสุดท้ายก็เสียของมาก ๆ ที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์อันใดจากความเป็นบุ๊กโกะที่มาเล่นเป็นตัวเองในเรื่องเลย

แรก ๆ พอดูไปได้เรื่อย ๆ ในระดับพอทนได้ แต่พอถึงตอนที่ทีมท้าผีเริ่มแกล้งแขกรับเชิญด้วยพื้นความคิดที่ไม่แคร์ไม่ฟังกันเลย มันก็เกิดความรู้สึกไม่เชื่อขึ้นมาทันที และเป็นตัวละครหลักที่ไม่น่ารักน่าเอาใจช่วยเอาเสียเลย และก็ได้แต่รอว่าเมื่อไหร่ผีจะมาตามหลอกพวกนี้ให้เข็ดหลาบ และไม่ต้องถึงกับต้องตาย การตายโดยที่ไม่ต้องกลับออกไปเผชิญโลกความเป็นจริงและรับผิดชอบสิ่งเลวร้ายที่ได้กระทำไปมันน้อยเกินไป แต่สุดท้ายเสียดายที่ไม่เป็นอย่างหวัง เพราะหนังไม่ได้พาเรื่องราวและตัวละครไปถึงจุดนั้น บางคนตาย จากข่าวในหนังสรุปว่ามีตาย 4 คน ที่เห็นว่าตายแล้วและน่าจะตายจริง ๆ ก็มี หญิง 2 ชาย 2 (ถ้าจำไม่ผิด) แต่มันยังไม่ครบคนนี่ แสดงว่าสองสามคนที่ท้ายเรื่องดูเหมือนว่าจะโดนผีหลอกและไม่น่ารอด ทั้งตัวละครหลักและสมทบเล็กๆ อย่างเพื่อนที่ถูกผีเข้าแล้วมาฆ่าเพื่อน กับช่างแต่งหน้าที่เดินตามผีไปก็หายไปเฉย ๆ งั้นเหรอ งงใจ! หาคำตอบไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร ก็รอดูว่าเมื่อไหร่ผีซีจีไอดิจิตอลที่ดูเหมือนไปทำแปะเพิ่มตอนโพสต์โปรดักชั่นหลังถ่ายเสร็จ เพราะไม่ได้ตั้งใจให้มีผีแต่แรกแล้วอีกที คือถ้าตั้งใจแต่แรกก็โคตรจะไม่เวิร์ก แล้วยังทำให้หนังดูมีราคาถูกลงไปอีก

คิด ๆ แล้วก็เอ็นดูการตั้งแต่ชื่อหนังแล้ว ที่ตั้งว่า “วัน”หมาหอนฯ แทนที่จะเป็น “คืน”หมาหอนฯ ซึ่งบรรยากาศกลางคืนน่าจะเสิร์ฟความหลอนได้ดีกว่าแต่ไม่ทำ อาจจะเพราะด้วยงบโปรดักชั่นและคงบวกกับความใจกล้าไม่พอที่จะถ่ายกลางคืนในสถานที่จริงก็เลยต้องเล่าเรื่องเป็นช่วงกลางวัน แต่ส่วนตัวขอไม่โทษเรื่องโปรดักชั่น เพราะถึงแม้งานสร้างออกแบบศิลป์ งานกำกับภาพ และงานวิชวลเอ็ฟเฟ็กต์มันจะห่วยยังไง แต่มันก็สามารถใช้งานได้ให้ดีให้เหมาะสมจากจินตนาการและการออกแบบการเล่าเรื่องของผู้กำกับและคนเขียนบทได้ ซึ่งทั้งสองหน้าที่รับผิดชอบโดย พิรุณ อนุสุริยะ ที่เคยมีผลงานกำกับร่วมในหนังไทยน่าสนใจในปีที่ออกฉายอย่าง 9.9.81 บอกเล่าเก้าศพ (2012) ซึ่งเป็นหนังที่น่าสนใจในหลาย ๆ ด้าน จนได้เข้าชิงทั้งรางวัลบทภาพยนตร์ยอดเยี่ยม ถ่ายภาพยอดเยี่ยมบนเวที บันทึกเสียงและผสมเสียงยอดเยี่ยม ลำดับภาพยอดเยี่ยม และเทคนิคการแต่งหน้าพิเศษยอดเยี่ยม รวมเข้าชิงทั้งสิ้น 5 รางวัลในเวทีระดับชาติอย่างสุพรรณหงส์ แล้ววันหอนในค่ายลูกเสือ คือผลผลิตจากผู้กำกับฯ ที่เคยร่วมสร้างหนังน่าสนใจเรื่องนั้นเหรอ!! ความพลาดพลั้งหนึ่งมาจาก พิรุณ ผู้กำกับฯ แน่ๆ แต่อีกหนึ่งหัวหน้าหมู่เหล่าลูกเสือกองนี้ที่ต้องได้รับโทษทัณฑ์และต้องได้รับแน่ๆ ถ้าหนังเจ๊งคือเจ้าของค่าย Logo Motion Pictures ที่ปล่อยปละหรือไม่ก็จับมือคนทำหนังควบคุมเขี่ยเขียนจนได้เส้นสายลายมือออกมาเลวร้ายขนาดนี้

ได้ยินมาว่าพี่ผู้กำกับฯ โอบรับคำติชมจากคนดูอย่างเต็มที่ ก็ขอยินดีด้วยครับผม ที่พี่ไม่ต้องมานั่งคิดเล็กคิดน้อยโกรธเคืองใครอย่างที่เคยเห็นคนทำหนังบางคนเป็น แต่ (ไม่ว่าใคร) ได้โปรดอย่าโทษว่าหนังมันแย่ หนังทุนน้อยหอยเบี้ยหอยสังข์ เพราะในโลกนี้ยังมีหนังทุนต่ำดี ๆ มากมายให้ดูเป็นกรณีตัวอย่าง ในเวลานี้ก็เริ่มรู้สึกว่าอยากให้การทำหนังห่วยฉายโรงเป็นอาชญากรรม ทั้ง ๆ ที่ก็สนับสนุนเสรีภาพของหนังทุกเรื่องนี่แหละ แต่ทำไงได้ล่ะ บางทีมันก็รู้สึกว่านายทุนทำอะไรกันอยู่ คนทำหนังเหล่านี้คิดอะไรกัน ได้แต่สงสัย ขอย้ำอีกครั้งว่าไม่ได้เกลียดหนังเรื่องนี้ถึงหนังจะแย่โดยเฉพาะการหักมุมเฉิ่ม ๆ มุกเลือดกับเครื่องในในหม้อ และมุกหลงทางกลับมาที่เดิมที่เล่าผ่านการกำกับที่แบนเรียบช่วงท้าย ๆ แต่มันยังไม่รู้สึกถึงขั้นเหี้ยสำหรับเรา เออ..ลืมไปว่ามีอย่างหนึ่งที่ชอบอยู่ คือมุกน้องผีลูกเสือตอนกลาง ๆ เรื่องที่ยืนโผล่อยู่ตรงหน้าต่างแล้วมองทีมเกรียนท้าผีเดินผ่านโดยที่มองไม่เห็นผีกัน ตอนท้ายที่ตัวละครตัวหนึ่งเดินผ่านมาอีกทีน้องก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น มันมีความน่ารักดี