รีวิวหนัง Kimi no suizo wo tabetai (Let Me Eat Your Pancreas) - ตับอ่อนเธอนั้น ขอฉันเถอะนะ

Let Me Eat Your Pancreas (Sho Tsukikawa | Japan | 2017)

Let Me Eat Your Pancreas หรือในชื่อไทยว่า ‘ตับอ่อนเธอนั้น ฉันขอเถอะนะ’ ซึ่งก็ชวนให้นึกถึงหนังเทือกๆ ปอบหวีดสยองอยู่ไม่น้อย  แต่ไม่เลย..ตับอ่อนฯ ไม่ได้แอบซ่อนเรื่องราวอะไรแบบนั้น  ก็เป็นหนังโรแมนติกดราม่าวัยมัธยมชวนซึ้งชวนเศร้าปกตินี่แหละ  เพียงแค่ในไดอะล็อกหนึ่งระหว่างนางเอก (Minami Hamabe) พระเอก (Takumi Kitamura) เขาคุยกันถึงเรื่องเกี่ยวกับความเชื่อหนึ่งที่บอกว่าถ้าหากร่างกายส่วนไหนของเราเจ็บป่วยหรือบาดเจ็บแล้วเราเอาส่วนของร่างกายเดียวกันนั้นมากินมันก็จะหายได้  อย่างเช่นถ้าป่วยเป็นโรคไตก็กินไตก็จะหายป่วยได้  ซึ่งก่อนหน้านั้นพระเอกบังเอิญไปรู้ว่านางเอกป่วยเป็นโรคเกี่ยวกับตับอ่อนและอีกปีเดียวก็คงตายแต่นางเอกปิดไว้เป็นความลับไม่บอกใครแม้กระทั่งเพื่อนสนิทและครอบครัวก็เลยมีแค่พระเอกคนเดียวเท่านั้นที่รู้  แล้วพระเอกซึ่งเป็นคนเงียบๆ เก็บตัวไม่สุงสิงกับใครก็ได้กลายมาเป็นคนที่นางเอกอยากมีความสุขด้วยในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต

ความสนุกของสถานการณ์ต่างๆ เป็นเรื่องของ To Do List สิ่งที่อยากลองทำก่อนตายของนางเอก  ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีสิ่งที่พระเอกต้องให้ความร่วมมือหรือขึ้นอยู่กับพระเอกด้วย  พูดอย่างนี้ก็คงไม่ต้องเดาให้ยากแล้วล่ะว่าหนึ่งในสิ่งนั้นคือนางเอกอยากลองใกล้ชิดกับพระเอกมากกว่าที่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่นใดที่ไม่ใช่แฟน  แล้วผู้หญิงน่ารักๆ ใสๆ แบบนี้มาทำดีมาใกล้ชิดด้วยเชิงรุกสุดๆ  มีหรือที่พระเอกจะไม่หวั่นไหวใดๆ หรือไม่คิดอะไร  การที่พระเอกไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทเป็นทุนเดิมทำให้รีแอคชั่นต่อการเข้าหาของนางเอกนั้นเคอะเขิน  แต่ถึงจะเป็นคาแร็กเตอร์ที่มีการถูกบุลลี่อยู่หน่อยๆ  แต่ก็ไม่ใช่ด้วยแบบที่เจี๋ยมเจี้ยมเหนียมอายแบบเด็กมัธยมลุคเนิร์ดๆ ขี้ขลาดและเก็บตัวจนไม่มีใครคบ  หรือไม่เคยผ่านประสบการณ์ความรักใดๆ  ชอบที่ไม่ใช่ตัวละครแบบลูสเซอร์สุดทางอะไรแบบนั้น  ก็เป็นแค่เด็กวัยรุ่นธรรมดาที่มีโลกของตัวเองแบบนี้ไม่ถึงกับเป็นชายขอบหรือคนที่ต้องถูกกระทำจนน่าเวทนาแล้วนางเอกที่เข้ามาเห็นค่าของเขาก็ต้องกลายเป็นนางฟ้ามาโปรดอะไรอย่างนั้น  ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลทำให้หนังไม่ได้จะเล่าซ้ำความซ้ำซากด้วยการเรียกร้องน้ำตาคนดูจากความเศร้าหมองของชีวิตเสียจนเกินลิมิตที่เราจะรับได้

ความโรแมนติกดำเนินไปเรื่อยๆ โดยที่ทั้งพระเอกนางเอกและคนดูเองก็รู้ทั้งรู้ว่านางเอกกำลังจะตายทำให้มันมีเศร้าที่ค่อยๆ เพิ่มระดับคละคลุ้งมากขึ้นเรื่อยๆ  แต่ก็น่าเสียดายที่การเล่าเรื่องของผู้กำกับก็เล่าไปได้เรื่อยๆ ไปหน่อยเช่นเดียวกัน  นักแสดงที่มีเสน่ห์ทั้งพระเอกนางเอกและตัวประกอบอื่นๆ จึงกลายเป็นตัวช่วยให้เราอยากติดตามต่อไปได้อยู่  จริงๆ แล้วเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันมีชั้นความน่าสนใจในมุมความเป็นมนุษย์โทนมืดที่แอบซ่อนอยู่มากประมาณหนึ่งเลยนะ  แต่น่าเสียดายที่คนทำไม่ได้ตั้งใจที่จะกะเทาะในจุดเหล่านั้น  เราจึงได้เห็นแค่เหตุผลเรียบๆ ของตัวละครแต่ละตัวเท่านั้นเอง  อย่างเช่น  ทำไมนางเอกถึงไม่ยอมบอกคนในครอบครัวหรือเพื่อนสนิทคนอื่นทั้งที่รักกับมาก  มากกว่าเหตุผลที่แค่ว่าเพราะกลัวคนเหล่านั้นเสียใจหรือเศร้าใจซึ่งซ้ำซากไปหน่อย  และจริงๆ แล้วพระเอกคิดอะไรยังไงกับนางเอกบ้างนอกเหนือจากมิตรภาพและความรักที่เราได้เห็นมันยังพอมีมุมคิดไปทางบวกหรือลบที่จะทำอะไรนอกเหนือจากที่คนทำให้คนดูได้เห็นได้อีกบ้าง  หรือการตั้งคำถามที่ว่าหากนางเอกรอดตายจากอาการป่วยนี้ได้จริงๆ ล่ะ  ทั้งที่เรื่องราวในตอนท้ายมันเยือกเย็นเพียงพอที่จะสำรวจสิ่งเหล่านี้ได้  ซึ่งหนังก็กล้าพาไปสู่จุดที่เราไม่ได้คาดคิดและฉุกคิดเกี่ยวกับการใช้ชีวิตและจุดจบของมันได้ถึงขนาดนั้น  โดยเฉพาะกับหนังรักใสๆ แบบนี้