Major Cineplex
SF Cinema
Major Hollywood
Thaiware Shop
จำหน่าย จัดหา ซอฟต์แวร์ลิขสิทธิ์ สำหรับองค์กร ฯลฯ
หนัง The Black Phone 2 หรือชื่อไทยว่า สายหลอน ซ่อนวิญญาณ 2 หลังจากเกิดเหตุการณ์ในภาพยนตร์ภาคแรกผ่านไปแล้วหลายปี สายหลอน ซ่อนวิญญาณ 2 จะนำพาผู้ชมกลับไปพบกับ ฟินเนย์ และ เกว็น ในขณะที่พวกเขาพยายามที่จะเดินไปข้างหน้า แต่อดีตก็ปฏิเสธที่จะถูกฝังกลบเอาไว้ เมื่อการหายตัวไปหลายครั้งเกิดขึ้นในพื้นที่ มันก็แน่ชัดแล้วว่าบางสิ่ง หรือไม่ก็บางคน ได้กลับมาแล้ว แล้วเจ้าโทรศัพท์สีดำล่ะ? มันก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้งแล้ว
Black Phone 2 Several years after the events of the first film, The Black Phone 2 reunites audiences with Finney and Gwen as they try to move forward. But the past refuses to stay buried. When a series of disappearances occurs in the area, it becomes clear that something, or someone, has returned. And the black phone? It's ringing once again.
พูดกันตามตรง นี่คือหนึ่งในภาพยนตร์ที่มีอยู่ก็เพราะภาคแรกมันประสบความสำเร็จมากเกินไปจนฮอลลีวูดไม่ยอมปล่อยให้มันตายเฉย ๆ ได้ ฮอลลีวูดมักจะอดไม่ได้ที่จะรีดนมวัวจนหยดสุดท้าย
ภาคแรกแข็งแกร่งมาก: มืดหม่น น่ากลัว เต็มไปด้วยบรรยากาศกดดันแต่กลับรู้สึกสมจริง “The Grabber” น่าขนลุกเพราะเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขามากนัก นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้มันเวิร์ก — ความไม่แน่นอนที่ทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจ
แล้วก็มาถึงภาคที่สอง...
หนังภาคนี้ทิ้งทุกอย่างที่ดีไว้เบื้องหลัง กลายเป็นส่วนผสมครึ่ง ๆ กลาง ๆ ระหว่าง A Nightmare on Elm Street และ Stranger Things เพียงแต่ไม่มีเสน่ห์ ความตึงเครียด หรือไอเดียที่ชัดเจนเลย
คราวนี้โฟกัสไม่ได้อยู่ที่ฟินน์ แต่ย้ายไปที่เกวน น้องสาวของเขา ซึ่งมีฝันร้ายและภาพนิมิตเกี่ยวกับเด็กที่เสียชีวิตไปแล้ว และไม่รู้ทำไม พวกเขากลับตัดสินใจให้ “Grabber” ฟื้นคืนชีพจากนรก (จริง ๆ) และตามหลอกหลอนในฝันของเธอ มันครึ่งหนึ่งคือเฟรดดี้ ครูเกอร์ อีกครึ่งหนึ่งคือแฟนตาซี – แต่กลับไม่ทั้งน่ากลัวและไม่น่าสนใจ
ส่วนที่แย่ที่สุดคือ พวกเขาพยายามอธิบายตัวตนของ Grabber อย่างละเอียด ให้เขามีอดีตที่น่าสงสารจนเกือบจะกลายเป็น “แอนตีฮีโร่” ที่น่าเห็นใจ ซึ่งทำลายทุกสิ่งที่ทำให้ตัวละครนี้น่ากลัวตั้งแต่แรก เสน่ห์ของภาคแรกคือเราไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาเป็นคนวิปริตแบบนั้น
มีบางฉากที่ดูดีนะ ฉากฝันถูกถ่ายออกมาอย่างงดงาม ภาพเบลอและหม่นเหมือนใน Sinister แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่สามารถช่วยหนังได้ เพราะเนื้อหามันว่างเปล่า Grabber ไม่ได้ดูเป็นฆาตกรโรคจิตอีกต่อไป แต่กลายเป็นเหมือนตัวตลกในหนังของตัวเอง
เขาเดินเซไปมา ฆ่าใครไม่สำเร็จ พลาดซ้ำแล้วซ้ำอีก ขณะที่วัยรุ่นในเรื่องกลับหัวเราะเยาะเขา ความน่ากลัวในภาคแรกกลายเป็นเพียงเรื่องล้อเลียนสวมหน้ากาก
และบทหนังเต็มไปด้วยช่องโหว่! กฎของความฝัน ความสัมพันธ์กับความจริง — ไม่มีอะไรที่สมเหตุสมผลเลย เขาสามารถฆ่าตัวละครได้แต่กลับไม่ทำ แทนที่จะเป็นเช่นนั้น เขากลับพูดมาก บ่นเยอะ แล้วหายไปเฉย ๆ เหมือนคนเขียนบทลืมกฎของโลกที่ตัวเองสร้างขึ้น
สิ่งที่ทำให้ผมหงุดหงิดที่สุดคือ พวกเขาหมกมุ่นกับการสร้าง “อดีต” ให้ Grabber นี่แหละจุดที่หนังสยองมักตายเสมอ เพราะเมื่อคุณอธิบายความชั่วร้าย มันก็ไม่เหลือความน่ากลัวอีกต่อไป เขาน่ากลัวก็เพราะคุณไม่เข้าใจเขา... แต่ตอนนี้เขากลับเป็นเพียงตัวร้ายธรรมดาที่มีปมและอดีตที่ไม่มีใครต้องการรู้
และแน่นอน ทุกอย่างต้องใหญ่ขึ้น ฉูดฉาดขึ้น เต็มไปด้วยแอ็กชันมากขึ้น เหมือนที่สตูดิโอมักทำเมื่อภาคแรกประสบความสำเร็จ แต่สิ่งที่หายไปในกระบวนการนั้นคือสิ่งที่ทำให้ The Black Phone พิเศษ: ความกลัวที่เงียบงันและเย็นชา ความสิ้นหวังอันน่าขนลุก
ในภาคนี้ มันกลายเป็นเพียงละครสยองปลอม ๆ ที่เสียงดังแต่ไร้หัวใจ
หนังเรื่องนี้ไม่ได้แย่ถึงขั้นดูไม่ได้ ยังมีการถ่ายทำที่ดี การแสดงพอใช้ และไอเดียบางอย่างที่น่าสนใจ แต่ทั้งหมดนี้ไม่จำเป็นเลย ภาคแรกมันสมบูรณ์แล้ว เข้มข้น ครบถ้วน ภาคสองนี้คือกรณีคลาสสิกของ “เราไม่รู้ว่าจะหยุดเมื่อไหร่” น่าเสียดายจริง ๆ...
ความคิดเห็น (0)