รีวิวหนัง The Lobster - โสดเหงาเป็นล็อบสเตอร์

          เจ้าของรางวัล Jury Prize จากคานส์ปีล่าสุด กับพล็อตสุดเวียร์ดที่ว่าด้วยโลกในยุคที่คนโสดถูกนำไปอยู่รวมกันที่โรงแรมแห่งหนึ่งและต้องหาคู่ให้ได้ภายใน 45 วัน ไม่เช่นนั้นจะต้องถูกเปลี่ยนให้เป็นสัตว์อย่างอื่นที่ตัวเองเลือกไว้ หนังเรื่องล่าสุดของผกก.ยอร์โกส ลันติโมส ผู้เคยฝากผลงานลือลั่นอย่าง Dogtooth (2009) ซึ่งยังคงเอกลักษณ์ความเพี้ยนและโลกดิสโทเปียในหนังตัวเองไว้เช่นเคย

          สำหรับ The Lobster นั้น อาจนับได้ว่าหน้าหนังดูมีความเป็นมิตรกับคนดูวงกว้างมากขึ้นกว่าผลงานที่ผ่านมาของลันติโมส ไม่ว่าจะเป็นการจับประเด็นสากลสามัญมากๆ อย่างโลกของคนโสด ความเหงาไร้คู่ และพล็อตที่แม้จะเพี้ยนห่างจากโลกความคุ้นเคยของคนดูทั่วไป แต่ก็มีกลิ่นอายและฟังดูมีเซนส์ของความน่าสนุกอยู่ไม่น้อย ซึ่งเอาเข้าจริงแล้วสุนทรียะทางภาพยนตร์ของลันติโมสที่ปรากฏใน The Lobster ก็ยังคงความหม่นเศร้า ความสิ้นหวัง แต่มุกตลกร้ายหน้าตายที่แทรกคลุมตลอดทั้งเรื่องก็ทำให้หนังมีความขันขื่นที่เพลิดเพลินดีไม่น้อย

          ถึงแม้ผู้เขียนจะไม่ได้ซาบซึ้งนักกับประเด็นหลักว่าด้วยสุนทรียะแห่งความโสด ความเหงา ความโดดเดี่ยวของตัวละคร แต่หากมองหนังในแว่นของบริบทสังคมศาสตร์ก็มีความน่าสนใจดีทีเดียว เมื่อหนังจำลองสองขั้วอำนาจทางสังคม ด้านกุมอำนาจหลักกับฝั่งต่อต้านที่ท้ายที่สุดแล้วทั้งสองฟากฝั่งอุดมการณ์ต่างยึดครองและริดรอนความหมายความเป็นมนุษย์ที่มีมิติของตัวละครจนมีความเป็นมนุษย์ที่ลดทอนลงไปทุกที ไม่ต่างที่จะถูกสาปเป็นสัตว์ดังที่คำสาปตั้งต้นได้กำหนดไว้

          น่าสนใจมากๆ ที่หนังของผู้กำกับอย่างลันติโมสจะสามารถเข้าถึงคนวงกว้างได้มาก(ที่สุดของเขาหรือเปล่า?) เพราะหนังเต็มไปด้วยองค์ประกอบที่น่าสนใจ ไม่ว่าจะเป็นพล็อตสุดเพี้ยนที่ไม่ทิ้งเซนส์ความสนุก ดรามาของคนโสดที่หม่นมืดร้าวราน ไปจนถึงการกำกับด้วยการวิพากษ์บริบทสังคมที่แหลมคม ซึ่งไม่ว่าคนดูจะมองมันด้วยแว่นแบบไหนก็ล้วนมีqualityที่น่าสนใจดีทั้งนั้น