รีวิวหนัง Sing Street - รักใครให้ร้องเพลงรัก

     ชื่อของ John Carney แทบจะเป็นไอคอนคนทำหนังเพลงโรแมนติกที่ดีที่สุดคนหนึ่งของยุค โดยที่เอกลักษณ์เฉพาะตัวของเขาอยู่ที่การผสานเอาจุดเด่นอย่างรสโรแมนติกแบบ Main Stream ให้กำลังใจ เสริมพลังแง่บวกให้คนดู ขณะเดียวกันก็ถ่ายทอดผ่านตัวละครที่ไม่ได้แบนราบเป็นลูกกวาด หากแต่มีปูมหลังผูกกับมิติสังคมที่น่าสนใจ และ Sing Street เองก็น่าจะถือได้ว่าเป็นงานที่ทั้งสองด้านได้เข้ามาผสานกันอย่างเข้มข้นกลมกล่อมที่สุดของเขา

     Sing Street ว่าด้วย Cosmo เด็กหนุ่มไฟแรงผู้ฝันจะเบ่งบานกับวงดนตรีที่ฟอร์มทีมรวมตัวห่วยกับเพื่อน ท่ามกลางฉากหลังสังคมไอร์แลนด์ในยุคที่ผู้คนไร้อนาคต Cosmo และเพื่อนร่วมรุ่นต้องเติบโตมาในสภาพสังคมสุดสิ้นหวัง พ่อแม่ตกงาน รุ่นพี่วัยกลางคนก็หมดไฟหมดความฝัน ลำพังการหางานทำเพื่อประทังชีวิตยังเป็นไปอย่างข้นแค้น ประสาอะไรกับความฝันในวัยหนุ่มสาวอย่างการอยากเป็นนักร้อง นางแบบ ที่กลายเป็นเรื่องเพ้อเจ้อเพ้อฝันฝันไร้สาระ ความหวังเดียวของหนุ่มสาวในยุคนั้นคือการล่องเรือไปยังอังกฤษ ดินแดนที่เปรียบเสมือนแสงสว่างปลายทางอุโมงค์ที่หลายคนอยากเอาชีวิตไปเดิมพันเสี่ยงที่นั่นให้ได้สักครั้ง

     เด็กหนุ่มที่เพิ่งเริ่มค่อยๆ ประติดประต่อรอยต่อของชีวิตเพื่อก้าวเข้าสู่โลกของความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นอย่าง Cosmo ในด้านหนึ่งเขามีชีวิตได้ด้วยแพสชั่นด้านดนตรีที่พี่ชายของเขาปลูกฝังความรักดนตรีไปถึงแก่นจิตวิญญาณ Cosmo ค่อยๆ ก่อร่างสร้างตัวตนในวัยหนุ่มผ่านความฝัน การอยากมีวงดนตรีสุดคูลกับเพื่อนๆ ตัวห่วย ได้แต่งเพลง และขับร้องความรู้สึก ความปราถนา ของตัวเองให้โลกได้รับรู้ อีกด้านหนึ่งความฝันของ Cosmo ก็ถูกเสียดสีทัดทานด้วยปัจจัยปัญหาหลายๆ อย่างทางสถาบันสังคม ตั้งแต่ครอบครัวที่พ่อแม่ก่อรอยร้าวฉานมากขึ้นทุกวัน

     โรงเรียนที่ไร้คุณภาพ ทางการศึกษาซ้ำยัง เต็มไปด้วยการใช้อำนาจกดทับที่ไม่เมคเซนส์ และเด็กหนุ่มสาวคนอื่นๆ ที่เป็นผลลัพธ์อันน่าเศร้าของระบบสังคมที่ไม่สามารถหยิบยื่นความหวังใดๆ ให้กับคนในสังคม เราได้เห็น Cosmo ดิ้นรนเพื่อจะสร้างอัตลักษณ์ของตัวเองผ่านการพยายามจะเป็นให้ได้เหมือนศิลปินไอคอนหลายๆ คน ซึ่งเปลี่ยนไปตามจังหวะความ “อิน” ของเขา ถึงแม้จะดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มช่างมีความแก่แดดเกินวัยไม่น้อย แต่พลังในการสร้างสรรค์ที่สดใหม่เสมอก็เป็นคุณสมบัติที่เบ่งบานในเฉพาะวัยหนุ่มสาวแบบนั้น ก่อนจะมอดดับไปเมื่อคนเราเริ่มโตขึ้นและสมาทานตัวเองเข้ากับกรอบมายาคติสังคมที่เรียกว่า “ความเป็นจริง”

     Sing Street จึงไม่ใช่หนังโรแมนติก หรือหนังล่าฝันให้กำลังใจทั่วไปที่มักลดทอนรายละเอียดความหนักหนาสาหัสของชีวิต เพื่อจะใส่ความรู้สึกแง่บวกได้ง่ายขึ้น แต่กลับอัดแน่นไปด้วยบริบททางกรอบสังคมที่คนเราต้องปะทะเจ็บปวดกับมันจริงๆ การฮึดสู้ของคนหนุ่มสาวในเรื่องนี้จึงเต็มไปด้วยความเสี่ยงอันตราย ความไม่เดียงสา ความไม่รู้ อัดแน่นไปด้วยพลังที่จะพุ่งไปข้างหน้าซึ่งต่างเป็นอะไรที่หล่นหายไปจากชีวิตเมื่อเราต่างโตขึ้น และคำถามว่า “มันควรเป็นเช่นนั้นหรือ” ที่เดยดังในวัยแรกรุ่นของเราค่อยๆ เงียบหายไปในชีวิตประจำวัน