รีวิวหนัง 20 ใหม่ ยูเทิร์นวัย หัวใจรีเทิร์น - 20 Mai

20 ใหม่ ยูเทิร์นวัย หัวใจรีเทิร์น (อารยะ สุริหาร / Thailand, South Korea / 2016)

เคยดูเวอร์ชั่นของเกาหลีใต้มาก่อนหน้านี้ ทำให้ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไร กับพล็อตและเรื่องราวมากเท่าที่หนังสามารถให้ได้ เพราะส่วนตัวจะอินเกี่ยวกับเรื่องราวครอบครัว ที่มีผู้สูงอายุเป็นตัวละครสร้างความขัดแย้งได้ไม่ยากเย็น มันทำให้เรานึกย้อนถึงวันวานเมื่อครั้งคุณตาคุณยายยังมีชีวิตอยู่ และหนังพวกนี้มักจะให้เห็นถึงเรื่องราวในอดีตของคนแก่คนเฒ่า ที่เป็นปมที่มาให้เกิดช่องว่างบางอย่างระหว่างวัย ระหว่างระยะเวลา ที่ต่างยุคต่างสมัยก็ต่างความคิด ทำให้เกิดความไม่เข้าใจกัน จนเกิดรอยร้าวในความผูกพัน เป็นแผลเปิดที่ระยะเวลาก็ไม่สามารถเยียวยาได้ และสำหรับ 20 ใหม่ ยูเทิร์นวัย หัวใจรีเทิร์น การทำความเข้าใจและหาความพอดีให้กันและกันนั่นแหละคือทางออกที่ดีที่สุด ไม่ใช่ว่าใครคนใดคนหนึ่ง หรือใครฝั่งไหนฝั่งหนึ่ง ต้องยอมเสียสละถอยห่างออกไปจากระยะความผูกพัน ทั้งที่รอยแตกมันยังสามารถซ่อมแซมได้

พอได้ดูของเกาหลีมาก่อน ก็จะรู้ว่าผู้กำกับได้พยายามสำเนาช็อตจากเวอร์ชั่นต้นฉบับ มาวางใส่ในเวอร์ชั่นของไทยนี้ให้มากที่สุด จนสามารถเรียกได้ว่าเป็นการก๊อบปี้โดยสุจริตก็ย่อมได้ ถึงแม้หลายๆ อย่างจะเปลี่ยนแปลงไปตามบริบทแบบไทยๆ แต่ตัวโครงสร้างบทนั้นแทบจะตรงกันทุกจังหวะจะโคน เมื่อเป็นอย่างนี้ เราจึงให้ค่างานฝีมืออย่างเช่น การกำกับ ตัดต่อเล่าเรื่อง ถ่ายภาพ และงานบทได้ยาก จากกระบวนการแปลงหนังแบบนี้ เพราะมันแทบจะไม่มีการดัดแปลง และปราศจากการตีความ หรือคิดเล่ามุมมองใหม่ๆ ด้วยสายตาที่ต่างออกไปจากต้นฉบับ พูดอีกอย่างคือให้ค่าแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ได้ยาก กับหนังที่ดูเป็นการลอกเลียนแบบจากหนังอีกเรื่อง แต่มันก็ไม่ใกล้เคียงกับคำว่าหนังจับฉ่ายเลยนะ ถึงหลายคนจะพูดว่าเป็นงานก๊อปก็ก๊อปเกรดเอ ด้วยวิธีการและขั้นตอนที่ถูกต้อง เราก็ยังมองเห็นและสัมผัสได้ถึงคุณค่าของหนังที่มีอยู่ และส่วนตัวไม่ถือสาว่าเป็นหนังก๊อป

ตัวละครแต่ละตัวยังคงมีเสน่ห์ และสร้างรอยยิ้มเสียงหัวเราะได้ทุกตัว นักแสดงทุกคนสวมคาแร็กเตอร์ถ่ายทอดได้พอดีตัว จะเสียดายก็ตรงที่หลายครั้งในฉากดราม่าสำคัญๆ ที่เล่าปมของตัวละคร หรือเป็นจุดเปลี่ยน หรือเล่าประเด็นสำคัญของเรื่อง กลับไม่ค่อยถูกเอาใจใส่ หรือมีแผลเล็กๆ น้อยๆ แต่กระทบกับอารมณ์ทั้งฉากอย่างน่าหงุดหงิด ที่คนทำปั้นได้ไม่ถึงจุดที่ฉากเหล่านั้นสามารถสร้างความดีงามได้มากกว่านั้น แต่โดยรวมแล้วก็ไหลลื่นกว่าที่คิดมากพอสมควร

ใหม่ ดาวิกา เอาอยู่มากๆ กับบทนี้ ทั้งที่เป็นสิ่งแรกๆ ของหนังเลยที่รู้สึกว่าป็นห่วง แต่เธอกลับเก็บรายละเอียดซ่อนไว้และสื่อสารออกมาได้อย่างไม่น่ารำคาญ แถมยังน่าเชื่อในความเป็นย่าที่มีทั้งความรักความผูกพันกับลูกหลาน และความเป็นวัยรุ่นที่ได้ทำตามฝันของตัวเอง มันผุดผาดให้เห็นในแววตาของเธอเช่นกัน แถมน้ำเสียงและท่าทางภาษากายยังทำให้เชื่อมากขึ้นได้อีกว่า เธอเป็นย่าอายุ 70 ในร่างสาวอายุ 20 จริงๆ และมั่นใจว่าต้นปีหน้า เราจะได้เห็นชื่อของเธออยู่ในลิสต์นอมินีรางวัลนักแสดงนำหญิงแทบทุกสถาบัน ก้อง สหรัถ ก็เล่นบทรอมคอม รองมือรองเท้า นางเอกได้ไม่เคอะเขิน เจเจ กฤษณภูมิ กับ รอง เค้ามูลคดี ก็ลงตัวกับบทกว่าที่คาดไว้ นีรนุช ปัทมสูต กับบทย่าที่ต้องเป็น ใหม่ ดาวิกา ในวัย 70 ได้เหมาะเจาะดี แต่เสียดายที่ยังไม่ถึงขั้นต้องเชียร์ให้เข้าชิงรางวัลอะไร เพราะรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ในซีนอารมณ์ยังสะดุดอยู่ บทสมทบอื่นๆ ก็แพรวพราวไหลลื่น สร้างเสียงหัวเราะและความซาบซึ้งได้รอดจนจบเรื่อง

ใครที่บ่นบ่อยๆ ว่าไม่ค่อยมีหนังไทยดีๆ สนุกๆ ครบรสให้ดูหนังเรื่องนี้ น่าจะตอบโจทย์นั้นได้ อาจจะยังไม่ได้สมบูรณ์ แต่มันจะให้แง่งามดีๆ กลับไปเมื่อได้ชมแน่ๆ โดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างคนในครอบครัว และแรงบันดาลใจในการทำตามความฝัน เรียกได้ว่าเป็นหนังที่ไม่ว่าเด็กเล็ก ผู้ใหญ่ หรือวัยรุ่นก็สามารถเต็มอิ่มกับมันได้ และโดยเฉพาะ อากง อาม่า ปู่ ย่า ตายาย ที่ไม่ค่อยได้มีเวลาดูหนังในโรง หนังเรื่องนี้ก็เหมาะเจาะที่สุดแล้ว ที่คุณจะพาพวกเขาออกนอกบ้านมาดูกัน ไปดูกันเถอะนะ..