รีวิวหนัง The Foreigner - 2 โครตพยัคฆ์ผู้ยิ่งใหญ่

The Foreigner
(Martin Campbell | UK, China | 2017) Screenplay by David Marconi | Based on ‘The Chinaman’
by Stephen Leather

หลังจากบอบช้ำจากการไปนั่งแท่นกำกับ Green Lantern (2011) นี่ถือเป็นการกลับมาครั้งใหม่กับหนังเรื่องใหม่ล่าสุดของ Martin Campbell  ที่พา เฉินหลง กับ เพียซ บรอสแนน ในวัยใกล้แซยิดโคจรมาปะฉะดะกัน เฉินหลงในบทพ่อผู้สูญเสียลูกสาว ซึ่งเป็นคนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่รอดชีวิตจากเหตุปล้นฆ่ากลางทะเล ขณะที่เขากำลังอพยพหนีตายมาพร้อมกับลูกเมีย แต่ก็ต้องมาตายเพราะเหตุระเบิดของผู้ก่อการร้ายกลุ่มหนึ่ง และกระบวนการตามล่าหาตัวคนร้ายช่างเชื่องช้าเหลือเกิน เกินกว่าที่พ่อซึ่งเป็นอดีตทหารผ่านสนามรบจะทนรอได้ เขาจึงตัดสินใจออกตามล่าหาความจริงว่าใครคือมือวางระเบิดเพื่อที่จะแก้แค้น ความสูญเสียที่นำมาซึ่งการไม่เหลือเหี้ยอะไรให้ห่วงแล้วนำมาสู่การท้าทายอำนาจองค์กรรัฐ

มันน่าสนใจไม่น้อยเลย ที่หนังไม่ได้วางแบบเรื่องราวการแก้แค้น โดยใช้การโต้ตอบระหว่างพ่ออดีตทหารรบผู้สูญเสียกับมือวางระเบิด ซึ่งเป็นเป้าหมายของการแก้แค้นเป็นเส้นเรื่องหลัก แต่กลายเป็นพ่อที่ต้องไปต่อกรกับผู้นำองค์กรรัฐที่ต้องมาทำไขสือกับความไม่โปร่งใสในหมู่พวกตนเอง การแก้แค้นของพ่อผู้อพยพชาวจีนที่กลายมาเป็นประชากรของอังกฤษในที่สุด ซึ่งเขาไม่เชื่อว่าสิ่งที่รัฐให้ข้อมูลเรื่องตัวตนของผู้ก่อการร้ายกับเขานั้นเป็นจริง จนต้องใช้ระเบิดงัดปากเจ้าหน้าที่ถูกเลือกมาเล่าด้วยมุมมองที่น่าสนใจ ซึ่งส่งกลิ่นความสนุกซับซ้อนเต็มไปด้วยความระทึกบันเทิงตั้งแต่ต้นเรื่อง

แต่ก็น่าเสียดายที่วิธีการเล่าการกำกับในแต่ละฉากมันไม่ได้มีความพิเศษมากไปกว่าหนังแอคชั่น ดราม่า ระทึกขวัญทั่ว ๆ ไป  โดยเฉพาะการเล่นกับบรรยากาศความหวาดระแวงของกลุ่มคนที่เรียกว่าเป็นเจ้าหน้าที่รัฐ ที่ต้องถูกมือระเบิดตามจองล้างจองผลาญมันเรียบเรื่อยไปหน่อย ถ้าออกแบบให้มันคืบคลานมากกว่านี้น่าจะลุ้นระทึกสุด ๆ ไปเลย รวมไปถึงตัวบทที่มีมุมมองน่าสนใจเป็นทุนดีงามเดิม แต่กลับบาลานซ์ระหว่างเส้นเรื่องหลักและรองให้แต่ละส่วนสัดมีพื้นที่โดดเด่นได้ไม่มีเสน่ห์พอ ทั้งที่หนังรายล้อมด้วยองค์ประกอบของเรื่องราวที่น่าชูรสได้เต็มไปหมด ทั้งประเด็นการเมืองระหว่างประเทศ การครอบครองอาวุธสงคราม และการก่อการร้าย ซึ่งมีการแก้แค้นส่วนตัวข้ามาเกี่ยวข้องจนมีท่าทีจะพังพินาศไป และความสัมพันธ์ระหว่างหลากตัวละครที่ไขว้คู่กันไปมา น่าจะทำให้หนังมีมิติได้มากกว่านี้

ถึงจะติอะไรไปมากมาย มันก็เกิดจากความเสียดายเนื้อเรื่องเป็นส่วนใหญ่ เพราะโดยรวมแล้วหนังก็ดูเพลิน ๆ ไปได้เรื่อย ๆ และความดีงามหลัก ๆ ที่ทำให้หนังชวนน่าติดตามจึงหนีไม่พ้นการโคจรมาพบกันของ เฉินหลง หน้านิ่งรุกไม่ยั้ง กับ เพียซ บรอสแนน มาดทราม และการเล่าแบบตลกร้ายในบางฉากก็ช่วยเพิ่มอรรถรสได้อยู่บ้าง แต่ก็ใช้มุมมองการกำกับนี้ไม่ช่ำชองสักเท่าไหร่ เพราะบางจังหวะก็ชวนเอะใจอยู่หน่อย ๆ น่าเสียดายว่าถ้า The Foreigner ได้ไปอยู่ในมือผู้กำกับที่บังคับทิศทางได้เหมาะมือกว่านี้ อาทิ Denis Villeneuve (ไม่ใช่อะไรหรอก เป็นติ่งพ่อแกอยู่ อยากเห็น) น่าจะขุดลึกความเป็นมนุษย์ให้ชวนประหวั่นพรั่นพรึงได้มากกว่านี้เยอะ ความนัยประโยคท้ายที่ว่า ยังไม่อยากจะปลุกมังกรในตอนนี้ ก็อาจจะเย็นยะเยือกมากขึ้นอีกหลายเท่าทวี