รีวิวหนัง Stronger - หัวใจไม่แพ้

Stronger - หัวใจไม่แพ้

119 min | Drama/Biography | Directed by David Gordon Green

หากคุณเคยดู Patriots Day ที่ว่าด้วยเรื่องของเหตุการณ์วางระเบิดในงานวิ่งมาราธอนที่บอสตัน นั่นคือภาพรวมของเหตุการณ์ทั้งหมด ตัว Stronger พูดเจาะไปกว่านั้น เพราะมันพูดถึงเรื่องราวของ เจฟฟ์ บาวมันน์ หนึ่งในเหยื่อที่โดนระเบิดในเหตุการณ์ครั้งนั้น ที่ต้องสูญเสียขาทั้งสองข้างไป แต่เขาเองกลับเห็นผู้ต้องสงสัยที่นำไปสู่การจับกุมผู้ก่อการร้ายในที่สุด 

เจค จิลเลนฮาล ได้ทิ้งผลงานการแสดงอันยอดเยี่ยมไว้อีกเรื่อง ในตอนแรกผมไม่ได้คาดหวังมากนักเพราะเราได้เห็นภาพรวมของเหตุการณ์นี้ไปหมดแล้ว แต่หนังก็ยังเสนอในอีกแง่มุม ที่เน้นถึงช่วงหลังเหตุการณ์ทั้งหมดไป สภาพจิตใจต่างๆ ความเป็นมนุษย์และความเป็นวีรบุรุษ ถูกถ่ายทอดออกมาได้อย่างดีเยี่ยม ลึกซึ้ง ไม่ต้องบิวท์ให้เวิ่นเว้อมากความ แต่เรียกน้ำตาได้ตลอดทั้งเรื่อง ชื่นชมการเล่าเรื่อง การกำกับของผู้กำกับ และการแสดงของนักแสดงในเรื่องทุกคนที่ทำให้เราเห็นถึงความเป็นมนุษย์ยังแท้จริง ซึ่งนอกจากเจคแล้ว ตัวละครเอริน แฟนสาวของเจฟฟ์ที่รับบทโดยทาเทียน่า แมสเลนี่ เธอโดดเด่นไม่แพ้นักแสดงนำชายเลยทีเดียว ตัวละครสมทบอื่นๆก็ดีสุด

การได้ดู คนที่ล้มระเนระนาดแล้วลุกขึ้นมาได้อีกครั้งมันเติมพลังให้ชีวิตมากจริงๆ 

"เราต้องเข้มแข็งขึ้น เพื่อไม่ให้อุปสรรคมันชนะเรา" นี่เป็นภาพยนตร์ดราม่าอีกเรื่องที่ดูไม่น่าเบื่อ โปรอเมริกาแบบไม่น่ารำคาญ ไม่บิวท์จนเกินไป แต่เปี่ยมไปด้วยพลังใจ แรงบันดาลใจที่ไม่อยากให้ใครหลายคนพลาดหรือมองข้ามไปครับ

STRONGER
2 พฤศจิกายน 2560 | David Gordon Green

เนื้อเรื่องของ Stronger เรียงร้อยจากนิยายชีวประวัติของหนึ่งในเหยื่อจากการวางระเบิดในบอสตันมาราธอน โดยหนังจะพาเราเข้าไปสำรวจสภาวะจิตใจของเหยื่อ ครอบครัว และสภาวะกดทับของสังคมที่เปลี่ยนแปลงโลกทั้งใบของ เจฟ โบว์แมน ผู้สูญเสียขาทั้งสองข้างไปกับโลกเก่าของเขาเอง เป็นหนังที่สร้างด้วยบรรยากาศก่อการร้ายร่วมสมัย ในยุคที่การกราดยิง และการก่อการร้ายส่วนบุคคลกำลังเป็นที่นิยม พร้อมๆกับการเชิดชูอเมริกากลายๆ (แต่ตัวหนังมีลูกจิกกัดฮีโร่อยู่เยอะมากพอๆกับที่เชิดชูมันไปพร้อมกัน)

เป็นหนังที่สนุก และได้เห็นมุมมองที่แปลกประหลาดของผู้พิการที่ได้กลายเป็น “ฮีโร่” ในนามของ “บอสตัน สตรองเกอร์” ท่ามกลางความรู้สึกเชิดชูเหล่านั้น แต่เจฟกลับรู้สึกเป็นอื่น แต่เนื่องจากเขาแคล์คนอื่นมากกว่าตัวเอง แถมยังมีจิตใจที่แข็งแกร่ง ในที่สุดเขาก็ต้องกล้ำกลืนความรู้สึกพิกลพิการของตัวเอง ออกไปเป็นมาสคอตของการต่อสู้กับผู้ก่อการร้าย มันเป็นโลกใบใหม่ เจฟกำลังเผชิญหน้ากับโลกใบใหม่ที่เขาไม่เคยคิดฝันว่าจะกระโดดเข้ามา โลกของคนพิการ...โลกของการเป็นคนสำคัญ แถมยังมีความสัมพันธ์กระท่อนกระแท่นระหว่างเจฟกับเอรินและครอบครัวที่หมิ่นเหม่แทบจะล้มพังได้ทุกเมื่อ แต่เมื่อถึงจุดหนึ่งเราก็ไม่สามารถฝืนจิตใจตัวเองไปได้...

เราจะได้เห็นกระบวนการเปลี่ยนถ่ายของจิตใจ การเยียวยารักษา การมองโลกในแง่ร้าย ความซึมเศร้า การปฏิเสธตัวเองอยู่ตลอดเวลา ตลอดจนการก้าวผ่าน การลุกขึ้น และการต่อสู้

ความสมจริงของตัวละครในเรื่องนี้มีอยู่สูงมาก เราได้เห็นความขัดแย้งที่หนักอึ้ง ด้านดีด้านเสียของคนรอบตัวเจฟ เรียกได้ว่าเหมือนสัมผัสกับมนุษย์จริงๆ

แล้วก็เจค เจลาฮาน ...ผู้แสดงเจฟ โบว์แมน นั่งแท่นโปรดิวเซอร์ออกทุนเอง และก็แบกหนังทั้งเรื่องเช่นกัน การแสดงระดับเดียวกับ Night Clawers แต่ในแง่มุมที่บ้าคลั่งน้อยกว่า ทุกข์ทนมากกว่า เป็นมนุษย์ขี้แพ้ที่โคตรสมบทบาท คือมันทั้งขี้แพ้ ซึมเศร้า แล้วก็พิการ

ชอบนะ เป็นหนังที่ดูแล้วได้อะไรติดอยู่ในหัวกลับมา ความสมจริงสุดๆของตัวละครมันทำให้เราอินกับความล้มเหลวของระบบครอบครัว และการดิ้นรนมีชีวิตอยู่ต่อ เพื่อให้มีความสุขของทุกๆตัวละคร คือไม่ว่าจะเป็นยังไง ทุกชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปเช่นกัน

ช่วงสุดท้ายนี่เล่นเราตายไปเลย ตอนที่เจฟกลับมาทบทวนคุณค่าของชิวิตด้วยการไปคุยกับผู้ช่วยชีวิตตัวเอง แล้วผลกลับไม่ใช่อย่างที่เราคิดกัน น้ำตาไหลไปเลย อาจเพราะมันกระทบใจเราอะไรบางอย่างด้วย

ก็เหมือนที่เอรินบอกนั่นแหละ เราล้วนเป็นผู้สูญเสียไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

ที่สุดแล้ว ชีวิตก็เป็นของเราพอๆกับที่มันเป็นของคนอื่น...เราส่งผ่านความหวัง เราส่งผ่านชีวิตด้วยลมหายใจของเรา

ด้วยการที่เราลุกขึ้นสู้...ด้วยการมีชีวิตต่อไป...

เป็นหนังที่น่าลองดูในโรงเหมือนกันนะครับ