รีวิวหนัง The 8-Year Engagement - บันทึกน้ำตารัก 8 ปี

The 8-years Engagement

“ไม่ถึงกับน้ำตาไหล แต่ภายในก็ยังซาบซึ้ง”

พล็อตแบบนี้คงได้ยินกันมาหลายร้อยครั้งแล้วที่ว่า “ถ้าวันนึงฉันตื่นขึ้นมาความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้เลย ลืมว่าเธอเป็นใคร ลืมว่าเคยรักกันหล่ะ?” ใครจะไปคิดว่าเรื่องราวเหล่านั้น กลับกลายเป็นเหตุการณ์จริงไปซะได้หนังดราม่าจากแดนอาทิตย์อุทัย ที่สร้างมาจากเรื่องจริงของคู่รักที่นิยามได้ว่า “ยิ่งกว่าเทพนิยาย” เรื่องราวสุดน่าเหลือที่ถูกถ่ายทอดออกมาผ่านฝีมือผู้กำกับอย่าง ทากาฮิสะ เซเสะ และมือเขียนบทจากเรื่อง If cats disappeared from the world และ Be with you โดยเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับคู่รักที่กำลังจะแต่งงานกัน แต่แล้วก็เกิดเหตุบางอย่างทำให้ฝ่ายหญิง มาอิ (ทาโอะ ซึจิยะ) ต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา พร้อมกับที่เธอตื่นขึ้นมาและจำเรื่องราวของฝ่ายชาย ฮิซาชิ (ทาเครุ ซาโต้) ไม่ได้เลย จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่านี่คือคนรักของเธอ แต่ฝ่ายชายก็อยู่เคียงข้างมาตลอด คอยดูแลตั้งแต่ยังไม่ลืมตา จนเธอตื่นมาจำเขาไม่ได้ เขาก็ยังคงรักเธอไม่เปลี่ยนแปลงอยู่เช่นเดิม

หลังจากดูจบแล้วก็ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่า “ถ้าเราเจอสถานการณ์แบบนั้น เรายังจะรักคนๆ นี้อยู่ไหม?”

หนังดำเนินเรื่องที่จะเน้นความสมจริง อารมณ์จริงๆ มากกว่าการสร้างฉากโรแมนติก บิ้วท์อารมณ์คนดู คือฉากซีนอารมณ์หลายๆ ฉาก ผู้กำกับเลือกที่จะไม่ใช้เสียงดนตรีหรือเพลงประกอบ มาช่วยนำอารมณ์คนดูเลย แต่กลับปล่อยให้ตัวพระ-นาง เล่นซีนอารมณ์กันอย่างเต็มที่ ซึ่งเป็นจุดที่ดีและผมชอบ แต่มันก็ออกมาได้ไม่ชวนน้ำตาแตกขนาดนั้น ทางด้านตัวหนังดำเนินเรื่องช้ามาก เนิบมาก ด้วยความที่ไม่ได้มีเพลงประกอบหรืออะไรช่วย ยิ่งทำให้รู้สึกว่าหนังมันเนือยสุดๆ

หนังเริ่มเล่าความสัมพันธ์ของตัวละครคู่พระ-นาง ตั้งแต่เริ่มรู้จักกันแต่ต้น ผ่านทุกเรื่องราวของความผูกพันธ์ที่ทั้งสองได้ก่อขึ้น ถักทอ ร้อยเรียงเป็นเรื่องราว ผ่านทุกความยากลำบาก เห็นถึงความพยายามของทั้งคู่ แต่ปัญหาของมันอยู่ที่ “มันราบรื่นเกินไป” จริงๆ เหตุการณ์ที่ตัวพระเอกเจอ มันควรให้เราเห็นถึงด้านที่เขารู้สึกท้อถอย หดหู่ มากกว่านี้ หรือแม้กระทั่งความขัดแย้งต่อครอบครัวฝ่ายหญิงด้วย พอทุกอย่างมันดูราบรื่นไป เราเลยไม่รู้สึกอินหรือดราม่าชวนน้ำตาแตกกับมันสักเท่าไหร่

สิ่งดีงามของหนังเรื่องนี้ต้องขอชมการแสดงของ มาอิ (ทาโอะ ซึจิยะ) ที่เล่นได้เก่งและดีมากเลยทีเดียว ทั้งในซีนอารมณ์ หรือแม้กระทั่งบทตอนที่ตัวเองป่วย เราได้เห็นถึงความตั้งใจและรู้สึกถึงความพยายามของตัวนางเอกจริงๆ ส่วนทางด้านของพระเอก ฮิซาชิ (ทาเครุ ซาโต้) ก็เล่นออกมาได้ดีไม่แพ้กัน มีความใสซื่อ และทำให้ชวนนึกถึงตัวตนจริงๆ ของเจ้าของเรื่องราวนี้อีกด้วย ฉากท้ายเรื่องนี่แหละ ที่ชวนให้ซาบซึ้งและตื้นตันใจที่สุดในเรื่องแล้ว แต่มันก็ไม่สามารถคั้นน้ำตาให้ออกมาได้อยู่ดี

หากใครเคยเห็นคลิป หรือรู้เรื่องราวเกี่ยวกับความรักของเรื่องนี้แล้ว ก็ต้องมีน้ำตาใสๆ เกือบร้องไห้และตื้นตันใจกันบ้างแหละ ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น แถมยังคาดหวังว่าหนังจะทำออกมาให้เราเข้าไปเตรียมซับน้ำตาเต็มที่ แต่ค่อนข้างจะผิดหวังที่หนังไม่สามารถทำออกมาเรียกน้ำตาได้เลยแม้แต่ซีนเดียว โดยรวมแล้วรู้สึกโอเคบ้างและค่อนไปทางเฉยๆ เสียมากกว่า จึงให้คะแนนอยู่ที่ 6.5/10