รีวิวหนัง รักหมดแก้ว - Ruk-Mot-Kaew

ไฟเลี้ยว (น้ำหวาน พิไลพร) คิดเอาไว้ว่าการได้เป็นแฟนกับ บั๊กโจ้ (ปอนด์ ณปรัชญ์) นั้น จะทำให้ความรักของเธอโคตรชิล เหมือนนั่งจิบเบียร์เย็นๆ ริมทะเลตอนพระอาทิตย์ตกดิน ไม่เร่งรีบ ไม่เรียกร้อง และไม่ผูกมัด ตามประสาชะนีอินดี้รักอิสระเหนือสิ่งอื่นใด ไฟเลี้ยววาดฝันไว้ว่าความรักที่ดีคือความรักที่ต่างฝ่ายต่างเว้นช่องว่างให้แก่กันและกัน ไม่ใกล้จนอึดอัดและไม่ไกลจนห่างเหิน เธอผ่านผู้ชายมาหลายคน ผิดหวังมาซ้้ำซาก จนกระทั่งได้มาเจอกับบั๊กโจ้คนที่เหมือนจะใช่สุดๆ บั๊กโจ้ เป็นหนุ่มตี๋หน้ามึนแสนอารมณ์ดี เจ้าของร้านเหล้าที่เหมือนเปิดไว้เป็นห้องรับแขกให้เพื่อนๆ มาสังสรรค์ กะเอาฮาไม่หาผลกําไร เขาไม่เคยคิดจริงจังกับชีวิต เพราะคิดว่าอนาคตเป็นเรื่องอีกยาวไกล และเวลาก็เป็นทรัพยากรที่ใช้อย่างไรก็ไม่มีวันหมด
ด้วยจังหวะการใช้ชีวิตที่เข้าคู่กันอย่างน่าอัศจรรย์ บั๊กโจ้และไฟเลี้ยวจึงตกลงใจคบหากันแบบหลวมๆ กลางวันทํางาน กลางคืนสนุกสนานในวงเหล้าเคล้าเพลงร็อค โดยมีสมาชิกในก๊วนคอทองแดงที่พบปะกันทุกคืนไม่มีขาด แต่ทุกๆ วงเหล้าย่อมต้องเลิกราฉันใด ชีวิตก็คงต้องมีจุดเปลี่ยนฉันนั้น และความรักก็ไม่ต่างกัน เมื่อถึงจุดหนึ่งกติกาของหัวใจที่ไฟเลี้ยวตั้งไว้เกิดสั่นคลอน และความเหยาะแหยะของบั๊กโจ้ก็ยิ่งแต่จะทําให้ชีวิตของเขาดิ่งลงเหว ความรักของทั้งคู่กําลังแล่นมาถึงทางตัน แถมเหล่าแก๊งค์เพื่อนขั้นเทพที่คอยเป็นที่ปรึกษาด้านหัวใจต่างก็แยกย้ายจากกันไปคนละทิศคนละทาง เขาทั้งสองกําลังจะได้เรียนรู้ว่า โลกที่พวกเขามองเห็นและวาดฝันตอนยังไร้เดียงสานั้นช่างแตกต่างกันอย่างลิบลับกับสิ่งที่ต้องเผชิญจริงๆ
มันเผ็ดร้อนกว่าเหล้ายี่ห้อใดๆ ในโลก และเจ็บปวดกว่าเพลงรักทุกเพลงรวมกัน จะยุติคําว่าเรา หรือจะเลือกเมากับคําว่ารัก มีแต่ไฟเลี้ยวและบั๊กโจ้เท่านั้นที่จะเป็นผู้เลือก และ การตัดสินใจครั้งนี้ ไม่มีโซดา ไม่มีโทนิค ไม่มีมิกเซอร์ มีแค่รักหมดแก้ว!