รีวิวหนัง Still Alice - อลิซ....ไม่ลืม

     เรื่องของความทรงจำน่าจะเป็นหนึ่งในประเด็นสุดคลาสสิคที่ถูกหยิบจับมาใช้แล้วใช้เล่าในศิลปะของการเล่าเรื่องแทบทุกแขนง และไม่แปลกที่เราจะเห็นมันได้บ่อยที่สุดในภาพยนตร์ซึ่งเป็นศิลปะอันมีเวลาเป็นองค์ประกอบสำคัญ มากไปกว่านั้นหากว่าด้วยการหลงลืมไปของความทรงจำแล้ว อัลไซเมอร์ก็คือสเตอริโอไทป์อันสากลของของโรคหลงลืมดีๆ นี่เอง แต่จะมีสักกี่ครั้งที่มันจะถูกเล่าผ่านหนังที่สุดแสนจะละเมียดละไมทุกองค์ประกอบตั้งแต่บท,การถ่าย,การกำกับ และการแสดงอย่างที่ปรากฏใน Still Alice ซึ่งหากในภายหลังหนังเรื่องนี้จะถูกจดจำในฐานะหนังเรื่องเยี่ยมอันดับต้นๆ อันว่าด้วยความทรงจำ ก็คงไม่แปลกเว้นก็เสียแต่ว่าเหล่าผู้เคยชมได้กลายเป็นอัลไซเมอร์กันเองเสียแล้ว

     อาจารย์หญิงผู้เพียบพร้อมไปด้วยสติปัญญาและความรู้เป็นเลิศ มีครอบครัวที่สมบูรณ์พูนสุข อยู่ในวัยที่กำลังเก็บเกี่ยวผลการหว่านเมล็ดของชีวิต ต้องมาพบความจริงที่ว่าเธอเริ่มป่วยเป็นอัลไซเมอร์เร็วกว่าคนทั่วไป และเธอจะค่อยๆ ลืมวิชาความรู้ของเธอ จนกระทั่งชื่อลูกสาวของเธอเอง คลังความรู้อันเป็นเสมือนทรัพย์สมบัติของเธอ ครอบครัวอันเป็นเลือดเนื้อชีวิต กลายเป็นหญิงแก่เขลาเลอะเลือนจำใครไม่ได้ ความเจ็บปวดสูงสุดเท่าที่จะเกิดกับใครได้ในเงื่อนไขของการสูญเสียความทรงจำ

     หนังมีการออกแบบซีนที่พิถีพิถันมาก ทั้งการลำดับเหตุการณ์ การถ่ายภาพ ไปจนถึงการแสดง แทบทุกซีนของหนังอัดแน่นไปด้วยความละเอียดลออที่จะทำให้เราค่อยๆ ซึมซับกับความเปลี่ยนแปลงของตัวละครไปโดยที่เราแทบไม่รู้ตัว และแทนที่ความเข้มข้นของซีนจะทวีมากขึ้นตามลำดับเรื่องเล่าแบบหนังทั่วๆ ไป ใน Still Alice เรากลับเห็นซีนที่อยู่ต่างช่วงต่างเวลาในการพัฒนาเนื้อเรื่องมีความสมบูรณ์ในตัวมันเองและกลายเป็นฉากจำในตัวมันเองได้ง่ายๆ

     และที่ไม่พูดถึงไม่ได้เลยคือการแสดงอันท็อปฟอร์มของ จูลี่แอนน์ มัวร์ ซึ่งบท Alice นั้นพาเธอเข้าชิงและได้รับรางวัลการันตีมาเพียบแล้วยังไม่นับว่าในช่วงไล่ๆ กันเธอยังมีผลงานกับหนังเรื่องเยี่ยมที่บทท้าทายสุดๆ อย่าง Maps to the Stars นี่คือหนึ่งในนักแสดงหญิงชั้นเยี่ยมของฮอลลีวู้ดที่ไม่เคยตีกรอบความเป็นไปได้ทางอาชีพของตัวเอง ผลงานแสดงที่หลากหลาย สุดโต่ง ทะเยอะทะยาน  ซึ่งกลับมามีผลงานระดับคลาสสิคอีกครั้งใน Still Alice แม้อายุเธอจะล่วงเลยครึ่งศตวรรษเข้าไปแล้วก็ตาม