รีวิวหนัง กลับมาเพื่อรักเธอ - Yes or No 2.5

Yes or No 2.5 กลับมาเพื่อรักเธอ (กิรติ นาคอินทนนท์ / Thailand / 2015)

เหมือนว่ากระแสหนังก่อนเข้าฉายจะไม่ได้เป็นที่พูดถึงมากเท่าภาคแรกๆ ที่ประสบความสำเร็จทั้งรายได้ที่มีกำไรติดไม้ติดมือและมีเสียงชื่นชมในทางบวกสมน้ำสมเนื้อกับเนื้อหนังที่มีของดีให้ดูชมไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่  ถือได้ว่า Yes or No ภาคแรกนั้นอยู่ในกลุ่มหนังฉายโรงที่มีประเด็นเรื่องราวของเพศทางเลือกที่ดีในยุคหลังๆ  นับตั้งแต่สยามประเทศมี ‘รักแห่งสยาม’ ของ มะเดี่ยว-ชูเกียรติ ศักดิ์วีระกุล และ 'It’s Get Better ไม่ได้ขอให้มารัก' ของ กอล์ฟ-ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์  สำหรับ Yes or No นอกจากจะเป็นกระแสในเมืองไทยแล้วยังดังไกลถึงต่างประเทศตามรอยรุ่นพี่นำร่องอย่าง รักแห่งสยาม ที่เคยไปโด่งดังในเมืองจีนแผ่นดินใหญ่มาแล้ว  จนชื่อเสียงและฐานแฟนคลับคนดูนี่เองที่เป็นเหตุหนึ่งให้มีการสร้างภาคล่าสุดนี้ขึ้นมา  ตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมาถือว่า Yes or No เป็นหนังไทยเพศทางเลือกเรื่องแรกที่เข้าโรงให้ตีตั๋วเข้าชมกัน  กลับมาอีกครั้งในสถานะหัวขบวนหนังเพศทางเลือกของปีนี้  ซึ่งในช่วงครึ่งปีหลังแว่วมาว่าจะมีหนังไทยในกลุ่มทางเลือกนี้ตามมาอีกแน่นอน  แต่น่าเสียดายที่ Yes or No ปูทางไว้ได้ไม่น่าประทับใจสักเท่าไหร่

เสียดายที่หนังไม่ได้มีเสน่ห์ได้เทียบเท่าหรือแม้แต่ใกล้เคียงบรรทัดฐานเดียวกันกับภาคแรกที่ทำออกมาได้ดีทั้งในเรื่องราวความรักโรแมนติก  และพัฒนาการของตัวละครที่มีเสน่ห์ดึงดูดโดยเฉพาะ ออม-สุชาร์ มานะยิ่ง ที่สาดเสน่ห์ได้อย่างเป็นธรรมชาติมากๆ  ทั้งๆ ที่การแสดงของ ติ๊นา-ศุภนาฎ จิตตลีลา เล่นเป็นธรรมชาติยิ่งกว่า..ยิ่งกว่าท่อนไม้หรือโขดหิน  และความน่าสนใจในความสัมพันธ์ที่ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงและเป็นไปอย่างน่าติดตาม  ทั้งบทหนัง  การกำกับ สำหรับมือใหม่แล้วมันไหลลื่นน่าชื่นชม  แต่สำหรับภาคล่าสุดนี้พอมองหาเสน่ห์ในแบบเดียวกันกลับไม่มีแม้แต่น้อย  ถึงแม้ ติ๊นา จะเล่นเป็นมนุษย์ได้ดีกว่าภาคแรกขึ้นมาบ้าง  และยังมีนางเอกใหม่ ปีเก้-พิมพกานต์ บางชะวงษ์  รวมถึง นัน-สุนันทา ยูรนิยม และ หงหยก จินษกร กิตติวัฒนากร  สองนักล่าฝันที่มาร่วมแจมในบทบาทสำคัญให้แฟนคลับบ้าน AF ได้มีลุ้นฟินตามๆ กันไป  แต่สำหรับคนดูทั่วไปมันไม่ได้ช่วยให้หนังมีความน่าสนใจและดีขึ้นได้

จากหนังที่เคยเล่าความรักความหลากหลายทางเพศให้แตะได้ถึงแก่นอารมณ์กลับกลายเป็นหนังรักทั้วไป  ที่หาได้จากหนังรักทุกเพศในทุกสมัย  ไม่ได้ใช้ประโยชน์จากความเป็นหนังเพศทางเลือกให้เกิดแง่มุมความหลากหลายที่น่าสนใจ  มีแต่ความคลิเชซ้ำซากที่หาดูได้ตามจอทีวี  อย่างความขัดแย้งกับครอบครัวที่มีมาประดับแต่หนังก็ไม่ได้ให้ความเอาใจใส่ในการโต้เถียงเพื่อขับเน้นประเด็นมากพอเพราะต้องเสียเวลาไปเล่าเรื่องรักเข้าใจผิดกันไปมาเซอร์วิสคอหนังรักโรแมนติกเท่านั้นเอง  ซึ่งบทและวิธีการเล่าก็แข็งทื่อประชันกับความแข็งเป็นหินของนักแสดงบางคนบางช่วง

แต่ถึงอย่างนั้นในความเป็นหนังทุนน้อยที่งานสร้างไม่ได้เป็นตัวหลักๆ ที่นำพาให้หนังน่าติดตามบวกกับเรื่องราวที่จำเจง่ายๆ ไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่  ยังพอมองเห็นความตั้งใจที่จะทำให้หนังมันมีภาษานอกจากบทสนทนาที่เหมือนโควตมาจากสเตตัสในโลกออนไลน์อยู่หลายจุด  ไม่ใช่คิดเรื่องมาแค่ต้น-กลาง-จบยัดคำพูดชวนเลี่ยนแถมยังไม่แนบเนียนแค่อย่างเดียว  อย่างการเล่าอารมณ์ด้วยลูกโป่งสวรรค์  การใช้แหวนเป็นจุดเปลี่ยน  มุกหมีแมสคอต  She กับ He ในวิชาเรียน  เป็นรายละเอียดที่ผ่านการคิดให้โรแมนติกน่ารักมาพอสมควร  แต่เสียดายที่หลายมุกมันยังทื่อตรงเกินไปหน่อย  แล้วพอรวมกับสถานการณ์แบบ เดินตากฝน-ป่วย-เป็นห่วงดูแล  พักใจชายทะเล  หนีงานหมั้น  ที่ซ้ำซากสุดๆ ซึ่งก็ไม่ได้ขยายหรือดึงจุดน่าสนใจมาใช้ได้มากไปกว่านั้น  และด่านสำคัญอย่าง  เจอหน้าพ่อแม่แฟน-สารภาพ  มันช่างผ่านพ้นไปง่ายดายเหลือเกิน  จนกลายเป็นหนึ่งในหนังไทยแทบทั้งหมดในช่วงต้นปีนี้ที่มาแค่เพื่อผ่านไป...