รีวิวหนัง ขุนพันธ์ - Khun Phan

หนังเริ่มต้นได้น่าสนใจมากในการจะวางโทนอารมณ์ไปทางหนังแอคชั่นคาวบอยคลาสสิคแบบตะวันตกผสมผสานกลิ่นอายพื้นถิ่นอย่างการใช้ไสยศาสตร์ การดวลปืนระหว่าง ขุนพันธ์ นายตำรวจผู้พิทักษ์ความยุติธรรมจากส่วนกลางกับ อัลฮาวียะลู จอมโจรแบ่งแยกดินแดนผู้ยิ่งใหญ่จากแดนเถื่อนจึงถูกทำให้น่าตื่นตาตื่นใจขึ้นไปอีกเมื่อทั้งคู่ต่างเป็นผู้เชี่ยวชาญการใช้ศาสตร์อาวุธมีดปืน และยังเป็นจอมขมังเวทย์ฟันแทงไม่เข้าอีกต่างหาก

หนังยังประกอบสร้างบริบทที่อิงทั้งประวัติศาสตร์และสถานการณ์ปัจจุบันได้อย่างน่าสนใจ มีการใช้ตัวละครแทนกลุ่มตัวแปรต่างๆ เช่นการที่ ขุนพันธ์ เป็นตัวแทนของผู้พิทักษ์อำนาจรัฐส่วนกลางที่เข้าไปแทรกแทรงจัดสรรการเมืองผลประโยชน์ท้องถิ่นในยุครัฐสมัยใหม่ อัลฮาวีรยะลู คือผลผลิตด้านมืดที่เกิดจากการความอยุติธรรมของรัฐที่กระทำต่อท้องถิ่น เขาจึงกลายเป็นผู้ต่อต้านที่ใช้ความรุนแรงแบ่งแยกดินแดน ในขณะที่ก็มีกลุ่มชาวบ้านท้องถิ่นที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูจะเป็นผู้เดือดร้อนทั้งจากการกดขี่ของอำนาจส่วนกลาง และจากความรุนแรงของกลุ่มโจรแบ่งแยกดินแดน

ทั้งนี้ในรูปแบบฟอร์มภาพยนตร์ที่ผู้กำกับจงใจลดทอนมิติของตัวละครที่เป้นมนุษย์จริงๆ ลงเพื่อขับเน้นคาแรกเตอร์ที่ตัวละครเป็น “ตัวแทน” ให้เด่นชัด ซึ่งน่าจะเป็นประโยชน์ต่อการเล่าเรื่องที่สร้างความบันเทิงและไม่ทิ้งบริบทที่สำคัญไป หากทำออกมาได้กลมกลืนลงตัว ขุนพันธ์ น่าจะเป็นหนึ่งในหนังเชิงประวัติศาสตร์ที่น่าจดจำมีคุณค่าทั้งในทางศิลปะเพื่อความบันเทิง ความสำเร็จเชิงพาณิชย์ และมรดกการศึกษาประวัติศาสตร์ สื่อวิพากษ์สถานการณ์ปัจจุบันที่สำคัญ

หากแต่ในมุมมองของผู้เขียน ตัวหนังยังมีความหลุดค่อนข้างมากในช่วงครึ่งหลังที่ส่งผลเสียต่อหนังไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็นด้านเทคนิคซีจีที่ดูหยาบเกินไป การคลี่คลายปมตัวละครก็สุดแสนจะเดาง่ายซ้ำเดิม ทำลายความน่าสนใจและความน่าจะเป็นในช่วงครึ่งแรกของหนังไปอย่างน่าเสียดายทั้งๆ ที่ตัวหนังขุนพันธ์เองมีศักยภาพที่จะไปได้ไกลกว่านี้อีกมาก